Eén van de langst bestaande metalbands ter wereld is My Dying Bride. Al sinds 1990 laat deze formatie uit Groot-Brittannië zijn emotionele doommetal op de wereld los. Neerslachtig, agressief en artistiek, maar zelden kwaadaardig. Zoals voorman van het eerste uur Aaron Stainthorpe zegt: “My Dying Bride is de plek waar ik al mijn depressieve gedachten in kwijt kan”.
Begin
My Dying Bride behoort samen met Anathema en Paradise Lost tot de grote drie grondleggers van het doommetal genre, waarin trage, zware geluiden en deprimerende beelden en teksten de grondtoon zijn. Vanaf 1990 brengt de band zijn muziek uit op het Peaceville-label, waarbij ze nog steeds getekend zijn. Een paar nummers van de eerste EP’s en albums van de band behoren tot de echte klassiekers en favorieten van de fans, zoals het epische The Cry of Mankind.
Middelste periode
Na een experimenteel uitstapje met het deels elektronische ‘34.788%… Complete’ ontwikkelde My Dying Bride zijn geluid tot een stabiele vorm. De albums The Light at the End of the World, The Dreadful Hours en Songs of Darkness, Words of Light uit de jaren 2000 zijn misschien wel de meest gewaardeerde releases van de band onder metalheads. Cleane zang en harsh vocals nemen ons mee naar werelden vol eenzaamheid, verlies, valse goden en vergankelijkheid. De traditionele metal instrumenten worden aangevuld met erudiet vioolspel en keyboards, maar vrouwelijke zang is in tegenstelling tot bij veel andere doommetal bands nooit onderdeel van het repertoire van My Dying Bride geweest.
Laatste releases
De band brengt nog steeds om de paar jaar nieuwe muziek uit, hoewel het grootste deel van de oorspronkelijke leden al één of meerdere keer is vervangen. De stijl van de band blijft in grote lijnen hetzelfde, hoewel de plaat Evinta uit 2011 neo-klassieke bewerkingen van klassieke tracks bevat. Na een korte pauze vanwege ziekte van het dochtertje van Stainthorpe, kwam in 2020 de plaat The Ghost of Orion uit. Vandaag de dag is My Dying Bride een grote naam, waarvan de naam op ontelbare T-shirts en catchy zwarte telefoonhoesjes prijkt – ondanks de fundamentele ontoegankelijkheid van de muziek.